پیانو Piano یکی از سازهای صفحه‌کلیددار و مشهورترین آن‌ها است. صدای پیانو در اثر برخورد چکش‌هایی با سیم‌های فلزی آن در داخل جعبه چوبی تولید می‌شود. این چکش‌ها در اثر فشرده شدن کلیدها (کلاویه‌ها) به حرکت در می‌آیند. پیانو را بارتولومئو کریستافوری در حدود سال ۱۷۰۰ میلادی در شهر پادووای ایتالیا اختراع کرد. به دلیل شکل مکانیسم پیانو یک پیانیست می‌تواند همزمان تا ده نت را به صدا درآورد.

آنچه در اصطلاح به آن پیانوی گرند یا گرند پیانو (Grand Piano) گفته می‌شود (و در ایران با نام نادرستِ «پیانو رویال» شناخته می‌شود)، غالباً بیش از دو متر طول دارد و دارای درِ بزرگی‌ست که برای هرچه بهتر شدنِ صدای پیانو، معمولاً در هنگام نواختن ساز، این در را در وضعیت نیمه‌باز توسط پایهٔ کوچکی ثابت می‌کنند. انواع اصلیِ دیگرِ پیانو با نام‌های پیانوی دیواری (upright)، پیانو الکتریک، پیانوی چهارگوش (square grand)، و پیانوی اسپینت (spinet piano) هستند، که پیانوهای چهارگوش و پیانوهای اسپینت امروزه منسوخ شده‌اند. برخی از پیانیست های مطرح جهان می توان به فردریک شوپن، لودویگ فان بتهوون، ولفگانگ آمادئوس موتسارت، یوهان سباستین باخ، موریس راول، ادوارد گریگ و ... اشاره کرد. از پیانیست های مشهور ایرانی می توان به مرتضی محجوبی، سیاوش بیضایی، امانوئل ملیک آصلانیان، سامان احتشامی، جواد معروفی، انوشیروان روحانی و ... اشاره کرد. کتاب بِیِر beyer، کتاب اشمیت تمرینات مقدماتی برای پنچ انگشت، کتاب آموزش پیانو هانون و کتاب های آموزش پیانو چرنی (Carl Czerny) می تواند منبع مناسبی برای یادگیری خودخوان هستند.