پیانو Piano یکی از سازهای صفحه کلیددار و مشهورترین آن ها است. صدای پیانو در اثر برخورد چکش هایی با سیم های فلزی آن در داخل جعبه چوبی تولید می شود. این چکش ها در اثر فشرده شدن کلیدها (کلاویه ها) به حرکت در می آیند. پیانو را بارتولومئو کریستافوری در حدود سال 1700 میلادی در شهر پادووای ایتالیا اختراع کرد.
به دلیل شکل مکانیسم پیانو یک پیانیست می تواند همزمان تا ده نت را به صدا درآورد.
آنچه در اصطلاح به آن پیانوی گرند یا گرند پیانو (Grand Piano) گفته می شود (و در ایران با نام نادرستِ «پیانو رویال» شناخته می شود)، غالباً بیش از دو متر طول دارد و دارای درِ بزرگی ست که برای هرچه بهتر شدنِ صدای پیانو، معمولاً در هنگام نواختن ساز، این در را در وضعیت نیمه باز توسط پایهٔ کوچکی ثابت می کنند. انواع اصلیِ دیگرِ پیانو با نام های پیانوی دیواری (upright)، پیانو الکتریک، پیانوی چهارگوش (square grand)، و پیانوی اسپینت (spinet piano) هستند، که پیانوهای چهارگوش و پیانوهای اسپینت امروزه منسوخ شده اند. برخی از پیانیست های مطرح جهان می توان به فردریک شوپن، لودویگ فان بتهوون، ولفگانگ آمادئوس موتسارت، یوهان سباستین باخ، موریس راول، ادوارد گریگ و... اشاره کرد. از پیانیست های مشهور ایرانی می توان به مرتضی محجوبی، سیاوش بیضایی، امانوئل ملیک آصلانیان، سامان احتشامی، جواد معروفی، انوشیروان روحانی و... اشاره کرد.
کتاب بِیِر beyer، کتاب اشمیت تمرینات مقدماتی برای پنچ انگشت، کتاب آموزش پیانو هانون و کتاب های آموزش پیانو چرنی (Carl Czerny) می تواند منبع مناسبی برای یادگیری خودخوان هستند.