ساز تنبک یکی از سازهای کوبه ای سنتی ایرانی است که در موسیقی کلاسیک و مردمی ایران نقش مهمی دارد. در ادامه توضیح کاملی درباره ی این ساز ارائه می دهم:
تنبک (که به نام های دیگر مانند ضَرب، دَف، دُمبِک، یا تمبک هم شناخته می شود) یک ساز پوستی و ضربی است که نوازنده با استفاده از انگشتان و کف دست روی پوست آن ضربه می زند تا صدا تولید کند.
اجزای اصلی تنبک:
بدنه: از چوب ساخته می شود (مانند چوب گردو، توت، یا افرا) و به صورت یک تنگ یا جام تراشیده می شود.
دهانه ی بزرگ (پوست دار): قسمت بالایی که با پوست (معمولاً پوست بره یا بز) پوشیده شده و محل اصلی ضربه زدن است.
دهانه ی کوچک: قسمت پایینی باز است تا صدا از آن خارج شود.
گلویی یا تنه ی میانی: بین دو دهانه قرار دارد و نقش تنظیم ارتعاش و طنین صدا را دارد.
کاربرد در موسیقی:
تنبک به عنوان ساز همراه در کنار آواز و سازهای ملودیک مانند تار، سه تار، سنتور و کمانچه استفاده می شود.
در سال های اخیر تنبک به صورت ساز مستقل تکنوازی نیز شناخته شده و نوازندگان برجسته ای مانند حسین تهرانی، ناصر فرهنگ فر، بهمن رجبی و پژمان حدادی به معرفی جهانی آن کمک کرده اند.